Βγαίνεις από το ρινγκ. Κατεβαίνεις τα σκαλοπάτια σχεδόν μηχανικά. Το πρώτο βήμα στο έδαφος είναι σαν να έρχεσαι από μια άλλη διάσταση. Τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμενες εκεί πάνω, κάτι που μοιάζει οξύμωρο σε σχέση με την ανακούφιση που βιώνεις τώρα που τελείωσε.

Βλέμματα αμήχανα στρέφονται πάνω σου. Μερικοί σε χτυπούν φιλικά στην πλάτη. «Δεν πειράζει», σου λένε. Άντε να το διαχειριστείς και αυτό.

Το βλέμμα του προπονητή σου είναι αυτό που ξεχωρίζει. Άλλωστε, είναι μια πατρική φιγούρα για σένα. Τι θα αναγνωρίσεις στα μάτια του; Άλλη μια απόρριψη ή επιτέλους την πολυπόθητη επιβράβευση; Πέρασαν χρόνια από τότε που ήταν αθλητής ο ίδιος. Ξέχασε πώς ένιωθε τότε. Άντε να σε καταλάβει και αυτός,

Που άφησα την μασέλα μου πάλι…

Οι άλλοι θα βγουν, βαριέμαι…

Ποιος πάει τώρα σπίτι…

Δύσκολα θα περάσει και αυτό το βράδυ. Στο κρεβάτι, το σώμα πονάει από τα χτυπήματα. Ο πόνος, όμως, από το πλήγμα που δέχτηκε ο εγωισμός σου είναι ασύγκριτος.

Φέρνεις στο μυαλό ό,τι θυμάσαι από τον αγώνα. Λίγες στιγμές, σαν να ήταν ταινία που είδες πριν χρόνια. Τα συναισθήματα, όμως, είναι ολοζώντανα. Ξέρεις πού ήσουν δυνατός και πού φάνηκες ελλιπής. Δεν είναι εύκολο να αντιμετωπίσεις τη γυμνή θέα του εαυτού σου, έστω και για δέκα λεπτά. Τι μάθημα ήταν και αυτό που έζησες πάλι.

Όσο περνάει η ώρα, το μυαλό λειτουργεί πάλι όπως πριν. Δικαιολογίες και εξορθολογισμοί έρχονται. Άλλωστε, στο είπαν κάποιοι φίλοι ότι εσύ είχες νικήσει κανονικά. Έρχεται και αυτή η φωνή σε κάτι τέτοιες στιγμές που σου λέει: «Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου; Παράτα τα επιτέλους, τώρα θα ήσουν έξω τους φίλους σου.»

Όχι εσύ όμως, έχει πολλά να μάθεις για σένα πριν αποφασίσεις να κρεμάσεις τα γάντια σου. Αλλά ακόμα και όταν έρθει αυτή η στιγμή, ξέρεις καλά ότι η πυγμαχία σε ακολουθεί ως στάση ζωής για μια ζωή.

Ύπνο τώρα, γιατί αύριο έχεις και προπόνηση.