Τόσες μέρες προσπαθώ να σκεφτώ ένα τελευταίο πυγμαχικό άρθρο να συντάξω πριν τις διακοπές, αλλά το μυαλό μου δεν κατεβάζει τίποτα. Λες και υπάρχει υποσυνείδητα το αντανακλαστικό που προτάσσει τον σεβασμό απέναντι στα γεγονότα και με αποτρέπει να ασχοληθώ με δευτερευούσης σημασίας θέματα. Εδώ ο κόσμος καίγεται… δυστυχώς δεν είναι σχήμα λόγου. Παρόλα αυτά η έμπνευση ήρθε μέσα από τη θλίψη που πλανάται. Μου την έδωσαν όλοι αυτοί που εκφράζουν με κάθε τρόπο τα δικά του συναισθήματα, κυρίως από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Την πρώτη ημέρα πένθους όταν ακόμα καιγόντουσαν άνθρωποι! Ένα συναίσθημα με κατέκλυσε και μόνο. Απογοήτευση! Και όσο περνούν οι μέρες ακόμα μεγαλώνει. Η έλλειψη παιδείας και ανθρωπιάς φαίνεται μέσα από την έλλειψη ικανότητας διαχείρισης, ακόμα και τέτοιου μεγέθους τραγωδίας και αγγίζει τα όρια της αναισθησίας και της αναίδειας.
Έτσι, λοιπόν, βλέποντας τη μια κουταμάρα μετά την άλλη να εμφανίζεται στην οθόνη του υπολογιστή και να μου τρυπάει τον εγκέφαλο ένα πράγμα μου ήρθε στο μυαλό: Σκάστε επιτέλους όλοι! Εσύ που σε κατακλύζουν τα συναισθήματα συμπαράστασης και ο μεγάλος πόνος του πληκτρολογίου, σκάσε! Εσύ που καταριέσαι αυτούς που έβαλαν τη φωτιά και εύχεσαι κάθε λογής μαρτύριο, σκάσε! Εσύ που βρίζεις τους πολιτικούς και τους αποδίδεις τις ευθύνες, σκάσε! Εσύ που βρίζεις τον Κασιδιάρη που βρέθηκε εκεί το βράδυ της φωτιάς, σκάσε! Εσύ που τον επευφημείς, σκάσε! Εσύ που ξεχώρισες, μέσα σε όλους, μόνο τους αλλοδαπούς που βοήθησαν, σκάσε! Εσύ που εντόπισες την ομοιότητα του τρόπου εισροής των ξένων προσφύγων με αυτή των Ελλήνων, την ώρα που καιγόντουσαν και πνιγόντουσαν, σκάσε!
Η ώρα της πραγματικής οδύνης είναι ταυτόχρονα η ώρα της περισυλλογής και αυτό απαιτεί σιωπή. Έτσι, θα δούμε ο καθένας στο μέτρο που του αναλογεί το δικό του μικρότερο ή μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Το μάθημα μας, όμως, θα το πάρουμε μόνο αν είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε το κόστος των διδάκτρων, και είναι βαρύ! Διαφορετικά θα επαναλαμβάνεται κάθε λογής συμφορά ως μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία που αρνούμαστε να δούμε. Μοιάζουμε σαν τον παράφρων στην ατάκα που αποδίδεται στον Αϊνστάιν (μάλλον δεν την έχει πει αυτός) ο οποίος κάνει το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα. Κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί από το ίδιο επίπεδο συνειδητότητας που δημιούργησε το πρόβλημα (αυτό είναι ατάκα του). Όταν μιλάμε για συνείδηση μιλάμε για ενδοσκόπηση στη σιωπή.
Αν δεν μπορούμε αυτό γιατί είναι πέρα από τις δυνατότητες μας, τουλάχιστον από σεβασμό και μόνο, οφείλουμε να βγάλουμε τον σκασμό και να τιθασεύσουμε για μια φορά αυτό το μικροπρεπές «Εγώ» μας. Έτσι λοιπόν, όταν περάσει η ώρα της περισυλλογής και αισθανθείς έτοιμος να επικοινωνήσεις κάτι, αν είναι κακία, ξανά σκάσε!
Βασίλης Οικονόμου
