Δεν είναι η κριτική που μετράει. Ούτε ο άνθρωπος ο οποίος επισημαίνει πως ένας δυνατός άνδρας σκοντάφτει, ή πως ο δράστης των πράξεων θα μπορούσε να τις κάνει καλύτερα. Ο έπαινος ανήκει στον άνθρωπο που είναι πραγματικά στην αρένα, του οποίου το πρόσωπο έχει αμαυρωθεί από τη σκόνη και τον ιδρώτα και το αίμα. Ο οποίος αγωνίζεται γενναία. Που σφάλλει, αλλά επιστρέφει σύντομα ξανά και ξανά, διότι δεν υπάρχει προσπάθεια, χωρίς λάθη και ελλείψεις. Αλλά που στην πραγματικότητα πασχίζει να κάνει τις πράξεις. Που έχει μεγάλο ενθουσιασμό, μεγάλη αφοσίωση. Που ξοδεύει τον εαυτό του σε έναν άξιο σκοπό. Που στην καλύτερη περίπτωση στο τέλος βλέπει τον θρίαμβο του υψηλού επιτεύγματος, και στην χειρότερη περίπτωση, αν αποτύχει, τουλάχιστον αποτυγχάνει τολμώντας μεγαλειωδώς, έτσι ώστε η θέση του δεν θα είναι ποτέ μαζί με αυτές τις κρύες και άτολμες ψυχές που δεν ξέρουν ούτε τη νίκη ούτε την ήττα.
― Theodore Roosevelt .
