Η πυγμαχία από τη φύση της περιλαμβάνει σπουδαία ηθικά στοιχειά που ακόμα και όταν δεν αναφέρονται από τους προπονητές πολλές φορές, καταφέρνουν να περνούν στον αθλητή ως μια ιδιαίτερη κουλτούρα.

Όλο αυτό ξεκινάει από τα πρώτα στάδια εκπαίδευσης των νεαρών πυγμάχων μέσα από τις προπονήσεις και τους αγώνες. Οι αντίπαλοι αθλητές πρέπει να είναι στα ίδια κιλά, να ανήκουν στην ίδια ηλικιακή ομάδα, να έχουν την ίδια εμπειρία και να αγωνίζονται με τους ίδιους όρους, πράγμα που σημαίνει ότι είναι 100% ισότιμοι ο ένας απέναντι στον άλλο. Έτσι μαθαίνουν να προσέχουν τους πιο αρχάριους αθλητές, αυτούς που έχουν λιγότερα κιλά ή είναι πιο νέοι στην ηλικία. Το ίδιο συμβαίνει και από τους άντρες πυγμάχους που προσέχουν και βοηθάνε τις γυναίκες συναθλήτριες τους. Έτσι ένας πραγματικός πυγμάχος που θέτει υψηλούς στόχους, έχει μάθει να είναι δίκαιος, να μην συγκρίνεται, να μην ανταγωνίζεται ή να αδικεί ποτέ τους πιο αδύναμους, οι οποίοι αποτελούν πρόκληση μόνο για ανασφαλείς και εγωιστές ανθρώπους .

Μπαίνοντας στον αγώνα, στην προσπάθεια του ενός πυγμάχου να καταβάλει τον άλλον, πρέπει να σταθούν όρθιοι, να δεχθούν και να ανταποδώσουν με ανδρεία χτυπήματα, χωρίς να έχουν τρόπο να αποφύγουν τη μάχη ή την πολυτέλεια να λιγοψυχήσουν. Παράλληλα πρέπει να τηρήσουν τους κανόνες αυτούς που το κάνουν καθαρό και ηθικό και δεν αφήνουν πολλά περιθώρια χαλάρωσης ή δεύτερων σκέψεων. Για παράδειγμα δεν επιτρέπετε το αγκάλιασμα, το σκύψιμο , τα χτυπήματα πίσω από το κεφάλι ή στα γεννητικά όργανα και απαγορεύεται αυστηρά να χτυπήσεις τον αντίπαλο αθλητή όταν αυτός είναι ανήμπορος να αντιδράσει είτε είναι όρθιος είτε στο έδαφος. Όλα αυτά είναι εντελώς αντίθετα με άλλες πολεμικές τέχνες ή συστήματα που δεν περιλαμβάνουν αυτού του είδους την ηθική στους κανόνες και τη διδασκαλεία τους.

Στο τέλος ενός αγώνα, νικητής και ηττημένος αγκαλιάζονται, επιβραβεύοντας ο ένας την προσπάθεια του άλλου χωρίς να έχουν το παραμικρό αρνητικό συναίσθημα για τον αντίπαλο (αυτός είναι ο κανόνας με τις εξαιρέσεις που τον επιβεβαιώνουν να μην εκλείπουν) , χαιρετάνε τον αντίπαλο προπονητή και τον διαιτητή του αγώνα, έστω και αν έχουν αισθανθεί αδικημένοι από αυτόν. Κατεβαίνοντας από το ρινγκ ο ηττημένος θα πρέπει να διαχειριστεί όλα τα συναισθήματα που τον κατακλύζουν, όπως είναι ο πληγωμένος εγωισμός, ώστε να λάβει το πολύτιμο αυτό μάθημα που θα τον κάνει καλύτερο μαχητή μέσα και έξω από το ρινγκ. Ο δε νικητής το βαρύ φορτίο που περιλαμβάνει η νίκη, ειδικά αν είναι νίκη κορυφής, ώστε να αποδείξει την αξία του για όσο περισσότερο μπορεί, ξέροντας ότι ποτέ κανείς δεν έμεινε για πάντα εκεί.

 

Βασίλης Οικονόμου

oikonomou vasilis fight academy